চিন্তা-চৰ্চা - ১
ব্যস্ততাৰ বাবে সিদিনা নিবাসত সোমাওঁতে সন্ধিয়া ভাগি ৰাতি হৈছিল | অলপ সময়মতে কামবোৰ কৰিব নোৱাৰিলে আত্মঅসন্তুষ্টিয়ে দেখা দিয়ে | তথাপি মনবোৰক স্থিৰ কৰি ৰাখো | মুখ হাত ধুই ভাত খাবলৈ লওঁতে এজনৰ মুখত শুনা পালো - অই’ আজি কেকে মনটো বেয়া | মই কোনো কথা নোৰোৱাকৈ কিয় বুলি সুধিলো | ক’লে - ইহঁত দুটাই সোমৰস অলপ পান কৰিছে , কেকেক সেই ৰাজসভালৈ নামাতিলে | অ’ অ’ একো নহয় দিয়াছোন বুলি ক’লো মই | কেকেয়ে সেইবোৰ কথালৈ ভ্ৰূক্ষেপ নকৰি ক’লে - কাইলৈ মই আনি অকলে খাম -ইহঁত দুটাক দেখুৱাই |
মই কথাষাৰ সুৰ সলনি কৰি ক’লো
-" নোখোৱাকৈ থাকিব পৰাতোহে ডাঙৰ কথা | আনিনো কোনে খাব নোৱাৰে !! আজিকালি প্ৰায়সংখ্যক মানুহে সোমৰস পান নকৰাকে থাকিবই নোৱাৰে | " -
কথাষাৰ কোৱাৰ পিছত সকলোৱে মনে মনে থাকিল | কিন্তু মই যেতিয়া ভাত খোৱা সামৰি কোঠাত
আহিলো- তেতিয়া এটা কথাই বাৰে বাৰে মনত খুন্দিয়াবলৈ ধৰিলে - ঈৰ্ষাই মানুহক কি নকৰে | যেনেদৰে ওচৰৰ ঘৰৰ মানুহে নামী গাড়ী এখন ল’লে ল’বলৈ মন যায় |
এইখিনিতে নাম পাহৰা ব্যক্তিজনৰ কথালৈ মনত পৰিছে - " ঈৰ্ষাক সুস্থিৰ কৰি ৰাখিব পৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ " |
( বিঃদ্ৰঃ - হিংসাক কেতিয়াও প্ৰশ্ৰয় নিদিব | সৃষ্টিকামী সকলো কামক হিংসাই ধ্বংস কৰে | ওপৰত উল্লিখিত ঈৰ্ষা হিংসাৰ লগত ৰিজাব যোৱা নাই |)
No comments:
Post a Comment